…που φυσικά απαντάται σε αυτό το νέο ελληνικό αξιόλογο θεατρικό κείμενο με τους επικαιρικούς συμβολισμούς. Του Στυλιανού Τζιρίτα
Ο Φώτης Λαζάρου ήταν άρτιος στον ρόλο του, αποδίδοντας θαυμάσια την υστεροβουλία του παμπόνηρου κηπουρού ο οποίος οπορτουνίστικα πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος της τσέπης και του κοινωνικού μέσου πήχη αποδοχής νεωτερισμών, ο συμπαθής Ιωσήφ Πολυζωϊδης ήταν άριστη επιλογή ως ξενοδόχος, αν και σε κάποιες στιγμές ο θεατής νιώθει ότι κάποιες κορυφώσεις του έπρεπε να είναι σε μεγαλύτερη ένταση, κάτι που λειτουργεί αντίστροφα στην περίπτωση της Ράνιας Σχίζα η οποία στην προσπάθεια της να μεταφέρει επί σκηνής τη νευρωτική (και μάλλον καταρρακωμένη ψυχικά) κτηνίατρο ανεβάζει μερικές φορές παράταιρα τους τόνους, παραμένοντας ωστόσο μία λίαν πειστική φιγούρα.
Το κείμενο του Γιάννη Τσίρου αποφεύγει τις εύκολες λύσεις, η ένταση και οι πτυχές των ιστοριών που αναπτύσσονται (πολύ σοφά δεν έχει μόνο μία ιστορία να εξελίσσεται) έρχονται με ζυγισμένη κλιμάκωση. Το σύνολο του έργου του Τσίρου με όλο το συμβολισμό που εμπεριέχει σχετικά με την αποδοχή του διαφορετικού αλλά και την εκδήλωση του (υποτιθέμενου) ουμανισμού από τις κοινωνίες (μικρές και μεγάλες), αρνείται συστηματικά να πέσει στην παγίδα του κηρύγματος, ενώ παράλληλα, ειδικότερα στις ατάκες του κηπουρού, εμφωλεύει όλη την παθογένεια του παλαιότερου απέναντι στο νεόκοπο. Με τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει κάποιος, πρόκειται για μία παράσταση η οποία αξίζει τον χρόνο του θεατή, παρουσιάζοντας ζωντανούς και ατόφιου ρεαλισμού χαρακτήρες σε μία απόλυτα σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, κάτι που του δίνει αυτόματα την έννοια του επείγοντος, σημαντικό πρόσημο στην αποτίμηση ενός θεατρικού έργου αναντίρρητα.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Παίζουν: Ράνια Σχίζα, Ιωσήφ Πολυζωίδης, Φώτης Λαζάρου.
Θέατρο Αποθήκη
Σαρρή 40/Αθήνα