Θέατρο: Συνέβη στο Monterey

Μια δημόσια τουαλέτα ενός πολυτελούς εστιατορίου, γίνεται ο απόηχος μιας κομματιασμένης ζωής δύο γυναικών που συναντιούνται μυστηριωδώς. Η Λυδία Φωτοπούλου (Λητώ Χανδρή) υποδύεται άριστα μια ηθοποιό με σύντομη καριέρα στην τηλεόραση, με νεφελώδη ζωή γεμάτη από όνειρα και φόβους. Η Καίτη Κωνσταντίνου (Γαλάτεια Ριζάρη) παίζει εξαίσια τον ρόλο της, αισθητικός με εξειδίκευση στο μανικιούρ.

Ηθοποιοί με σπάνια, εξαιρετικά προσόντα που με αυτό το έργο κορυφώνεται η υποκριτική τους ακτινοβολία. Περιγράφουν την τραγικότητα της ζωής τους με χιούμορ. Πέτυχαν μέσα από το υπέροχο κείμενο του Άκη Δήμου, καταξιωμένου συγγραφέα, να δώσουν προοπτικές στο φευγαλέο νόημα της ζωής τους.

Σ’ έναν ψυχρό χώρο, με δύο νιπτήρες, καθρέφτες κι έναν μικρό καναπέ, που στόλιζε την τουαλέτα, δεν συναντήθηκαν μόνο οι γυναίκες αλλά αυτά που κόντευαν να χαθούν. Το εγώ, το εσύ, ο κόσμος, η ελπίδα. Ένιωθαν ένα κενό. Λέει η Λητώ: «Γιατί έχω να διαλέξω ζωή; Τίποτα ολόκληρο δεν έχω κάνει. Όλα μισά. Ούτε μία σειρά δεν κατάφερα να ολοκληρώσω…»

Αυτός ο ψυχρός χώρος γίνεται λυτρωτικός μέσα από την κουβέντα τους. Ανακάλυψαν την ατομικότητα, την κοινωνικότητα, τον βαθύ εαυτό τους. Δεν σε εντυπωσιάζουν μόνο οι λέξεις, οι εκφράσεις που δίνουν ένταση και γέλιο, αλλά και η κίνηση στο σώμα, στη σκέψη, στο συναίσθημα, στις χειρονομίες, στα βήματα.

«ΛΗΤΩ: Να μπορούσα να ζήσω μόνη, ολομόναχη: αυτό ονειρεύομαι.

ΓΑΛΑΤΕΙΑ: Εγώ βλέπω στον ύπνο μου βουνά. Θεόρατα βουνά, κίτρινα και καφέ. Κάθομαι και τα κοιτάζω. Στην κορυφή τους κάτι σαν βίλα ή μοναστήρι. Δεν ξέρω πώς, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν μένει κανείς εκεί, άρα μπορώ να μείνω εγώ, αν καταφέρω να φτάσω. Κάνω ένα βήμα και τα βουνά εξαφανίζονται. Είμαι τώρα σε μια λαϊκή, μπροστά σ’ έναν πάγκο με λωτούς. Δεν έχω ξαναφάει λωτό, σκέφτομαι, αλλά φοβάμαι ν’ απλώσω το χέρι μου στον πάγκο. Τότε ξαφνικά –

ΛΗΤΩ: Σταμάτα, σε παρακαλώ.

ΓΑΛΑΤΕΙΑ: Δεν θες να μάθεις πώς τελειώνει;

ΛΗΤΩ: Γιατί να θέλω;

ΓΑΛΑΤΕΙΑ: Καλά, με συγχωρείς.

ΛΗΤΩ: Όχι, δεν σε συγχωρώ. Καθόλου δεν σε συγχωρώ. Όσους συγχώρεσα, συγχώρεσα!

ΓΑΛΑΤΕΙΑ: Κι όσους δεν συγχώρεσες εσύ, τους άφησες να συγχωρεθούνε μόνοι τους…»

Είναι αυθόρμητες. Αυθεντικές. Πηγαίες. Χαρά, λύπη, θυμός, φόβος, απελπισία δρασκέλισαν την πόρτα αυτής της τουαλέτας και μετέτρεψαν τη βασανιστική ένταση που υπήρχε, εξιστορώντας τις ιστορίες τους, σε ελπίδα. Κι ενώ η Λυδία Φωτοπούλου προσπαθεί να φύγει κάποιες φορές, ξαναγυρίζει. Ίσως είναι από τις λίγες πόρτες που βρήκε ανοιχτές.

Ευρηματικός ο χώρος συνάντησης αφού η ζωή τους ήταν σκατά. Ενδιαφέρουσα η σκηνοθετική ματιά του Τάκη Τζαμαριά. Ένα έργο διαμαρτυρίας προς κάθε τι που πεθαίνει. Όνειρα, άνθρωποι, ελπίδα, σχέσεις… Όλα αυτά που συμβαίνουν στο Monterey, μεταφέρθηκαν στο «Μικρό Χορν». Έργο που πρέπει να κατακτήσει υψηλή θέση στα φετινά, θεατρικά δρώμενα.

 

*Συγγραφέας – Δημοσιογράφος