Στη συζήτησή μας με την Καίτη Κωνσταντίνου μιλήσαμε για το νέο έργο του Άκη Δήμου, στο οποίο θα συμπρωταγωνιστήσει με τη Λυδία Φωτοπούλου (μετά την τηλεοπτική τους συνάντηση στην Τούρτα της Μαμάς της ΕΡΤ την περασμένη τηλεοπτική σεζόν), ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες του Τάκη Τζαμαργιά. Παράλληλα μιλήσαμε για τις γυναικείες φιλίες της δικής της ζωής, την αυτοκριτική που κάνει συχνά πυκνά στη ζωή της, τη σχέση της με τον χρόνο που περνά, την αγάπη της για την κωμωδία, την τηλεόραση και την αυτοαποδοχή που προσπαθεί να πετύχει ολοένα και περισσότερο.

– Συνέβη στο Monterey: Πώς νιώθετε γι’ αυτή τη συνάντηση επί σκηνής, μετά την τηλεοπτική σας συνεργασία με τη Λυδία Φωτοπούλου;

Για τη Λυδία Φωτοπούλου και τη συνεργασία μας θα μπορούσα να μιλάω 50 ώρες γιατί νιώθω, καταρχάς, μεγάλη τιμή και χαρά που είμαι μαζί της στη σκηνή. Τη θεωρώ νομίζω την καλύτερη ηθοποιό που έχουμε αυτή τη στιγμή. Δεν σας κρύβω ότι είναι και μεγάλο το άγχος μου που θα είμαι δίπλα της, τη θαυμάζω σε όλες τις παραστάσεις που την έχω δει. Ήταν μεγάλη χαρά που συνεργάστηκα και στην τηλεόραση μαζί της.

Γενικά νιώθω γι’ αυτή την παράσταση μια πολύ μεγάλη τύχη και χαρά, γιατί είναι ένα υπέροχο έργο ενός συγγραφέα που αγαπάω πολύ, του Άκη Δήμου. Είναι ένα έργο που έχει γράψει πάνω σε εμάς, σε εμένα και στη Λυδία, οπότε είμαστε ακόμα πιο κοντά και πιο συναισθηματικά δεμένες με αυτό. Δουλεύω με έναν σκηνοθέτη, τον Τάκη Τζαμαργιά, με τον οποίο έχω συνεργαστεί ξανά και υπάρχει μεγάλη μεγάλη φιλία μεταξύ μας. Τον εμπιστεύομαι πολύ τον Τάκη, τον αγαπάω. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, υπάρχουν πολλές παράμετροι σε αυτή την παράσταση που με κάνουν να νιώθω καλά και που την πιστεύω τόσο πολύ. Συμβαίνει με ένα κλίμα καταπληκτικό για μένα.

– Είπατε ότι γράφτηκε για εσάς. Εμπνεύστηκε ο Άκης Δήμου από την τηλεοπτική σας συνύπαρξη στην Τούρτα της Μαμάς;

Δεν νομίζω. Δεν το ξέρω, αλλά δεν νομίζω κάτι τέτοιο. Το έργο υπήρχε σε ένα προσχέδιο που είχε κάνει ο Άκης Δήμου παλιότερα, το οποίο απ’ ό,τι μας έχει πει ο ίδιος, το ολοκλήρωσε τώρα πάνω σε εμάς, σε εμένα και τη Λυδία Φωτοπούλου. Δεν ξέρω αν είμαστε η απαρχή δηλαδή.

– Βαραίνει η ευθύνη του να είστε η πρώτη που παρουσιάζει ένα νέο έργο στο κοινό;

Όχι, δεν το βλέπω έτσι να με βαραίνει, ίσως με χαροποιεί κιόλας και φαντάζομαι ότι όλο αυτό με κάνει να νιώθω και πιο κοντά στο έργο αυτό. Από εκεί και πέρα, το ίδιο βάρος νιώθω με κάθε ρόλο που καλούμαι να αναπτύξω. Νιώθω την ευθύνη, βέβαια.

– Τι είναι αυτό που σας κρατά πιστή στην κωμωδία;

Δεν είναι ακριβώς κωμωδία το συγκεκριμένο, είναι μια πικρή κωμωδία. Είναι μια κατάθεση ψυχής δύο γυναικών, όπου σε τέτοιες περιπτώσεις βγαίνουνε και πάρα πολλά, όπως και στη ζωή μας, κωμικά στοιχεία. Είναι δύο πολύ ανθρώπινοι χαρακτήρες που εμπεριέχουν και την κωμωδία και το δραματικό στοιχείο.

Από εκεί και πέρα μ’ αρέσει πάρα πολύ εμένα η κωμωδία που ναι, ξεκίνησε σαν απλή σύμπτωση, συγκυρία. Το θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο είδος. Αν μου πει κάποιος ότι μπορώ να κάνω κωμωδία, για μένα είναι μεγάλο κομπλιμέντο. Και είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης και μια τελείως διαφορετική σκοπιά των πραγμάτων. Δεν θεωρώ ότι είναι ένα ελαφρύ είδος. Θεωρώ ότι έχει πολύ βάθος, όσον αφορά την υποκριτική. Δεν το βλέπω ελαφριά.

«Μακάρι να μπορώ να παίζω πάντα κωμωδία, γιατί μου αρέσει πολύ».

– Οι ηρωίδες παρουσιάζονται ως παράφορες γυναίκες. Εσείς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας παράφορο;

Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου παράφορο, αλλά υπάρχουν πάντα σε όλους μας, κάποιες εκφάνσεις, κάποιες στιγμές που μπορούμε να πούμε αυτή τη στιγμή νιώθω ή αισθάνομαι ή εκδηλώνομαι παράφορα. Σαφέστατα υπάρχει αυτό το στοιχείο σε όλους μας.

Αυτές οι δύο γυναίκες είναι δύο κακοποιημένες ψυχικά γυναίκες, δύο γυναίκες μόνες τους που καταφέρνουν -κι εκεί μπορεί να βρίσκεται όλο αυτό που ονομάζεται παράφορο των χαρακτήρων – κάποια στιγμή να λειτουργεί η μία για την άλλη, γιατί σε αυτό το θεατρικό έργο παίζει ρόλο κι ένας άγγελος, όπως αυτός ο άγγελος ο σταλμένος εξ’ ουρανού που προσπαθεί και καταφέρνει ή δεν καταφέρνει να τους αλλάξει λίγο τη ρότα, τον προσανατολισμό στη ζωή τους. Να κάνουν την προσπάθεια τουλάχιστον.

– Τι ρόλο παίζουν οι γυναικείες φιλίες στη ζωή σας;

Τεράστιο. Σε ό,τι αφορά εμένα, τουλάχιστον, εγώ έχω πολύ ισχυρούς δεσμούς, φιλικούς και αντρικούς, αλλά και γυναικείους, που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Από παλιά, από χρόνια, που συνεχίζονται και τώρα.

«Νομίζω πως όταν δύο γυναίκες καταφέρουν και δημιουργήσουν μια φιλική σχέση, δύσκολα τις χωρίζεις. Αυτή είναι η δική μου γνώμη και εμπειρία».

– Ποιες γυναίκες έχουν υπάρξει για εσάς τα μεγαλύτερα πρότυπα;

Υπάρχουν άνθρωποι, όχι μόνο γυναίκες, που είναι πρότυπα για μένα. Εκείνοι που στα μάτια μου, έχουν καταφέρει να κάνουν πράγματα που έχουν αρχές, που έχουν ήθος. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι για μένα είναι πρότυπα. Ξέρετε, αυτοί οι άνθρωποι που θα παλεύουν σε όλη τους τη ζωή για να προχωρήσουν την κοινωνία μπροστά, άνθρωποι που προσφέρουν.

 

 

– Στα δύσκολα εσείς που στρέφεστε περισσότερο, στις φιλίες, στους συντρόφους, στους αγγέλους (γέλια);

Σε όλα και όλους. Σε ανθρώπους που είναι κοντά μου, στο δικό μου το μυαλό, που προσπαθώ να ανταπεξέλθω όσο το δυνατόν καλύτερα και γίνεται ο στόχος μου εκείνη τη στιγμή σε κάποιον άγγελο που μπορεί να μας ακολουθεί, γιατί όχι; Σε όλα αυτά που θεωρώ ότι μπορούν να μου καλυτερέψουν ή να μου απαλύνουν κάποια άσχημα, κάποιους πόνους, κάποια αιχμηρά αισθήματα και συναισθήματα.

– Σαν να λέμε «σε ό,τι μπορώ»;

Ναι κανονικά. Ό,τι μπορούμε κάνουμε (γέλια).

– Τις ηρωίδες του Άκη Δήμου τις ενώνει το ότι είναι γυναίκες που δεν έχουν αγαπηθεί ιδιαίτερα. Εσείς έχετε νιώσει ότι έχετε χορτάσει αγάπη;

Ναι, έτσι όπως το λέτε είναι ακριβώς. Δεν έχουν αγαπηθεί, ψάχνουν μία προστασία, Ψάχνουν έναν άνθρωπο που θα τις αγαπήσει πραγματικά, ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους. Που ενδεχομένως δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία να αγαπηθούν κι από τον ίδιο τον εαυτό τους πραγματικά.

Εγώ νιώθω ότι έχω χορτάσει αγάπη αρκετά. Βέβαια, σε αυτό το πράγμα, ξέρετε, είμαστε αχόρταγοι, αλλά δεν μπορώ να είμαι τόσο αχάριστη. Έχω πάρει αγάπη στη ζωή μου από την οικογένεια μου, από φίλους μου, από συνεργάτες μου. Θα ήμουν πολύ αγνώμων και μες την αχαριστία αν έλεγα το αντίθετο.

«Αυτό που με απασχολεί πιο πολύ, να σας πω την αλήθεια και μεγαλώνοντας, είναι αν δίνω και εγώ αγάπη».

Αναρωτιέμαι, πιάνω τον εαυτό μου ότι έχω δώσει, αλλά πολλές φορές λέω «ώπα, μήπως λες ψέματα;» και γίνεται μια αυτοκριτική εκείνη τη στιγμή, οπότε και αυτό με οδηγεί σε καλά μονοπάτια.

– Τον έρωτα εξακολουθείτε να τον βιώνετε με εντάσεις, όπως είχατε πει σε συνέντευξή σας παλιότερα;

Δεν νομίζω ότι ο έρωτας μπορεί να βιωθεί χωρίς ένταση, έτσι κι αλλιώς. Είναι κάτι ένα κατά την άποψή μου, πολύ έντονο και άγριο συναίσθημα. Η αγάπη είναι κάτι διαφορετικό. Ο έρωτας δεν μπορεί να βιωθεί χωρίς ένταση. Δεν είναι έρωτας αλλιώς. Δεν εννοώ ότι είσαι συνέχεια «στα κόκκινα», προς θεού. Αλλά νομίζω ότι το χαρακτηριστικό του είναι αυτό. Ευτυχώς και δυστυχώς.

– Τον εαυτό σας έχετε καταφέρει να τον αποδεχτείτε περισσότερο μεγαλώνοντας;

Βέβαια. Νομίζω δεν γίνεται και διαφορετικά. Νομίζω ότι εάν δεν συμβεί αυτό, ένας άνθρωπος είναι δυστυχισμένος. Από εκεί ξεκινά η ευτυχία του ανθρώπου, οι στιγμές ευτυχίας του ανθρώπου, γιατί μόνο για στιγμές μπορούμε να μιλάμε. Ναι, νομίζω μεγαλώνοντας τον έχω αποδεχτεί αρκετά και τα κακά του που προσπαθώ να τα δω, καταρχάς, γιατί αποδέχομαι σημαίνει βλέπω και διακρίνω και ακούω και καταλαβαίνω. Νομίζω ότι έχω φτάσει σε ένα συμπαθητικό σημείο, έχω αποδεχτεί αρκετά άσχημά μου προσπαθώντας να τα τιθασεύσω και λίγο να τους αλλάξω δρόμο, αλλά και κάποια καλά που δύσκολα θα τα παραδεχτώ, γιατί είμαι και λίγο ανικανοποίητος σαν άνθρωπος.

– Με τον χρόνο που περνά ποια είναι η σχέση σας;

Με τον χρόνο που περνά ήταν πάντα πολύ άσχημη η σχέση μου. Δεν μου αρέσει. Τώρα τελευταία όμως, διαπιστώνω ότι και αυτό έχει μπει σε μια διαδικασία να μου περνάει. Δεν με πιάνει κατάθλιψη ή άγχος. Ναι, εντάξει, περνάει ο χρόνος, λογικό είναι να περάσει ο χρόνος.

«Πάντα φοβόμουν τον θάνατο. Αλλά και αυτό είναι στο πρόγραμμα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δυστυχώς. Έχω προσπαθήσει, αλήθεια σάς λέω, να μείνω αθάνατη. Δεν γίνεται» (γέλια).

Οπότε έχει να κάνει κι αυτό με αυτό που με ρωτήσατε, για το αν αποδέχομαι. Αποδέχομαι τα πάντα, τι να κάνουμε; Τις ρυτίδες μου, τα χρόνια που περνάνε. Δεν θα έμπαινα ποτέ σε διαδικασία να αλλάξω λίγο, να γίνω πιο νέα. Νομίζω ότι ακολουθώ τον χρόνο, γιατί δεν γίνεται και διαφορετικά.

– Κάνοντας τον απολογισμό σας, αδικήσατε περισσότερο τον εαυτό σας επαγγελματικά ή προσωπικά;

Διαπιστώνω ότι όποτε και να κάνω αυτοκριτική, που πολλές φορές λέω «Α εδώ έκανες βλακείες» ή «εδώ τα έκανες καλύτερα» -είτε προσωπικά είτε επαγγελματικά, τα βάζω και τα δύο-, πάλι στο ίδιο σημείο θα βρεθούμε και εγώ τουλάχιστον, αν άρχιζα ξανά πάλι τα ίδιο θα έκανα. Βέβαια κάποια λάθη προσπαθώ να μην τα επαναλάβω, σίγουρα το κάνω αυτό και προσπαθώ να είμαι και λιγότερο αυστηρή. Δεν εννοώ με τις επιλογές μου, δεν μπορώ να είμαι λιγότερο αυστηρή με αυτό, έτσι ήμουν και έτσι θα είμαι. Προσπαθώ όμως να είμαι λιγότερο αυστηρή με λάθη μου, με τέτοιες καταστάσεις. Τη συγκεκριμένη στιγμή, για να το κάνω αυτό, θα πρέπει να δω γιατί το έκανα και τι γινόταν. Αν δω ότι έχω κάνει κάποιο τεράστιο λάθος, σαφέστατα θα προσπαθήσω να επανορθώσω.

– Από την τηλεόραση απέχετε συνειδητά φέτος;

Από την τηλεόραση απέχω συνειδητά φέτος, αν και υπάρχει κάτι το οποίο, δυστυχώς είναι ακόμα στα σκαριά, οπότε δεν μπορώ να το πω. Βλέπω τηλεόραση, ενημερώνομαι για όλα, βλέπω λίγο για να ξέρω τι παίζει κάθε φορά. Δεν παρακολουθώ πολύ, αλλά ξέρω πάνω κάτω τι παίζει. Βλέπω, δυστυχώς, με μεγάλη μου λύπη ότι δεν υπάρχουν κωμωδίες φέτος, και δεν έχω καταλάβει γιατί η κωμωδία έχει μπει τόσο σε δεύτερη μοίρα.

– Υπάρχει πληθώρα επιλογής εποχών. Όποια δεκαετία θες να δεις, μπορείς να το κάνεις…

Ναι έτσι ακριβώς (γέλια). Μπορεί να είναι και καλό αυτό, εντάξει, αλλά εμένα με στενοχωρεί που δεν υπάρχουν οι κωμωδίες, που μπορείς να καθίσεις, να τη δεις, να γελάσεις, αλλά όχι μόνο αυτό. Μία καλή κωμωδία, κατά την άποψή μου δεν είναι μόνο ότι σε αποφορτίζει, ότι γελάς και διασκεδάζεις. Μια καλή κωμωδία μπορεί να σε βάλει σε περισσότερους προβληματισμούς, όπως και μια δραματική σειρά. Δεν σημαίνει ότι η κωμωδία είναι άντε τώρα να περάσουμε ωραία, χαλαρά.

– Πιστεύετε ότι το κοινό θα ξεπεράσει ποτέ τη Σωσώ; Θα θέλατε να την ξεπεράσει;

Να σας πω κάτι. Είναι κάτι που αγάπησα πάρα πολύ. Είναι κάτι που ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Είναι κάτι που αγάπησε ο κόσμος πολύ.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να την ξεπεράσουμε τη Σωσώ. Ωραία είναι που υπάρχει, που τη θυμούνται, που τη θυμάμαι και εγώ, πέρασα πολύ ωραία μαζί της».

Ευτυχώς, από εκεί και πέρα αντιστάθηκα και δεν έκανα πολλές «Σωσούδες» και μια χαρά, δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να την ξεπεράσω. Όχι, δεν με στενοχωρεί καθόλου αυτό. Αν θα ήθελα να το ξεπεράσουν αυτό με τις καινούργιες μου δουλειές; Αν τις δουν τις καινούργιες μου δουλειές και τους αρέσουν, μια χαρά, αλλά νομίζω ότι κάτι που τους άρεσε και έχει μείνει στη μνήμη τους, δεν θα το σβήσουν. Τους άρεσε αυτό αρκετά, οπότε γιατί να ξεπεραστεί; Μια χαρά είναι.

Info: Συνέβη στο Monterey, με τις Καίτη Κωνσταντίνου και Λυδία Φωτοπούλου. Από 20 Νοεμβρίου στο Θέατρο Μικρό Χορν.

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

Παραστάσεις: Δευτέρα, Τετάρτη  στις 20:00, Τρίτη και Κυριακή στις 21:00. Εισιτήρια εδώ.