Εξαιρετικά ταλαντούχος και εξίσου έξυπνος, ο Γιάννης Εγγλέζος δεν είναι μόνο ένας πολύ καλός συνομιλητής, αλλά και ένας καλλιτέχνης που αμέσως αντιλαμβάνεσαι πόσο παθιασμένος είναι με την τέχνη του. Αφότου τελείωσε το σχολείο, έδωσε πανελλήνιες και πέρασε στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Παρόλα αυτά, η αγάπη του για την υποκριτική, τον οδήγησε να διακόψει τις σπουδές του και ν’ ακολουθήσει τ’ όνειρό του.

Την προηγούμενη σεζόν, συζητήθηκε θετικά για τη συμμετοχή που είχε στην τηλεοπτική σειρά «Αυτή η νύχτα μένει», υποδυόμενος τον νεαρό αστυνομικό «Αλέξανδρο». Η αφοσίωση και η ικανότητά του να ενσαρκώνει κάθε ρόλο με ιδιαίτερη μαεστρία αφήνουν το στίγμα ενός ηθοποιού που αναμφίβολα καλείται να έχει μια λαμπρή καριέρα στον χώρο της υποκριτικής. Για τα επόμενα χρόνια, ο Γιάννης Εγγλέζος επιθυμεί να κάνει πολλά ταξίδια, να έχει ενέργεια, έμπνευση και να συνυπάρχει επαγγελματικά με ταλαντούχους συναδέλφους σε αξιόλογες δουλειές.

Αφορμή για την κουβέντα μας στάθηκε η συμμετοχή που έχει στην παράσταση «Μαντάμ Μποβαρί» του Γκυστάβ Φλομπέρ, σε διασκευή Ελσας Ανδριανού και σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, στο θέατρο Αποθήκη. Το έργο εξακολουθεί ακόμη και σήμερα ν’ αποτελεί ένα ρηξικέλευθο κείμενο που ακροβατεί ανάμεσα στην ποίηση και τον ωμό ρεαλισμό και απογυμνώνει τα πατριαρχικά γρανάζια της φαινομενικά αψεγάδιαστης και καθωσπρέπει κοινωνίας. Με χιούμορ, οξύτητα και την συγκινητική ακρίβεια ενός λεπτολόγου παρατηρητή, ο Γάλλος συγγραφέας ταυτίζεται απόλυτα με την αγωνιώδη προσπάθεια της ηρωίδας του, αλλά και κάθε ανθρώπινου πλάσματος, να ανακαλύψει τη δική του φωνή, την δική του προσωπική αλήθεια, πληρώνοντας ένα τραγικό τίμημα.

Πώς αισθάνεστε που συμμετέχετε στην παράσταση «Μαντάμ Μποβαρί» και πώς είναι η συνεργασία σας με την Πέγκυ Τρικαλιώτη που έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο;

Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που συμμετέχω στην παράσταση. Η συνθήκη του θεάτρου μου είχε λείψει πολύ την περασμένη χρονιά, καθώς οι απαιτήσεις των γυρισμάτων μου το απαγόρευαν. Συνεργάζομαι με τρομερά έμπειρους και δοκιμασμένους ηθοποιούς. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι ένας απίστευτα γενναιόδωρος και ανοιχτός άνθρωπος. Ο τρόπος που εργάζεται σε κάνει να βγάζεις τον καλύτερό σου εαυτό και σ’ εμπνέει. Είναι μάθημα για έναν νέο ηθοποιό να παρατηρεί καθημερινά ηθοποιούς σαν την Πέγκυ πάνω στη σκηνή.

Πώς προσεγγίσατε το ρόλο που ερμηνεύετε στο έργο;

Ακόμα τον προσεγγίζω και προσπαθώ να τον ανακαλύψω σε κάθε παράσταση. Υποδύομαι τον Λεόν. Ενα παιδί από την επαρχία, με όνειρα και ευγενείς σκέψεις, που μετατρέπεται σ’ έναν συμβιβασμένο ενήλικα της πρωτεύουσας. Ταυτίζομαι σε πολλά σημεία με τον ρόλο. Ειδικά, ως ένα νέο παιδί που φεύγει από την επαρχία για να εξερευνήσει τη ζωή και τις δυνατότητές του. Πολλές φορές συμβαίνει να βρίσκουμε κοινά στοιχεία με τους ρόλους μας, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να μην υπάρχουν.

 

 

Τι θαυμάζετε περισσότερο στη Λίλλυ Μελεμέ που σκηνοθετεί την παράσταση;

Είναι μεγάλη μου χαρά η συνεργασία με τη Λίλλυ, την οποία θεωρώ με κάποιον τρόπο όχι μόνο συνεργάτιδα αλλά και δασκάλα μου, καθώς δίδασκε στη σχολή κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, αλλά ποτέ στο έτος μου. Εχει το χάρισμα να δημιουργεί μια συνθήκη πρόβας ελεύθερη και δημιουργική, ενώ παράλληλα παρέχει καθοδήγηση που σε κατευθύνει προς τη σωστή πορεία όταν χρειάζεται.

Τι σας γοητεύει περισσότερο στη ζωή και τον χαρακτήρα της Εμμα;

Η τόλμη της απόλυτης ελευθερίας έξω από οποιαδήποτε σύμβαση. Μου θυμίζει τον μύθο του Ικαρου με κάποιο τρόπο, καθώς και εκείνη προσπαθεί να φτάσει στον ήλιο και καίγεται. Είναι έξω από την εποχή και τις δυνάμεις της.

Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μια συγκεκριμένη σκηνή από την παράσταση που έχετε ξεχωρίσει;

Ο θάνατος της Εμμα. Δύο άνθρωποι που ύστερα από τόσα χρόνια γάμου, επιτέλους, έστω και για λίγο, συναντιούνται…

Πώς πιστεύετε ότι τα θέματα του έργου σχετίζονται με τη σύγχρονη κοινωνία;

Οι περιστάσεις της ζωής που δεν μας αφήνουν να δούμε ότι ίσως ο άνθρωπος που ψάχνουμε, βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας. Η ψευδαίσθηση ενός υπέροχου αλλού. Υπάρχουν περιπτώσεις που έχει συμβεί και σ’ εμένα. Θεωρούμε τους ανθρώπους δεδομένους και ξεχνάμε πόσο μοναδικοί είναι είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό επίπεδο. Μαθαίνεις συνέχεια από αυτό.

Μπορεί κατά τη γνώμη σας το θέατρο και γενικότερα η Τέχνη να διαμορφώσει και να επηρεάσει μία κοινωνία; 

Δύσκολα! Ίσως μια προσωρινή ανακούφιση. Η αλλαγή μιας κοινωνίας επηρεάζει την Τέχνη συνήθως, και όχι το αντίστροφο.

Ως νέος καλλιτέχνης, πώς θα χαρακτηρίζατε το θεατρικό τοπίο της Αθήνας;

Πολύφωνο και πληθωρικό. Θα ήθελα να είναι κυρίως πιο τολμηρό σε δύο πράγματα. Αρχικά, οι παραγωγές να εμπιστεύονται περισσότερο τους νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς. Να τους δώσουν ευκαιρίες γιατί έχουν να πουν πράγματα. Επίσης, είναι καιρός να φέρνουμε τα κείμενα στην εποχή μας. Να βρίσκουμε τον πυρήνα τους και να παράγουμε δραματουργίες σύγχρονες, όπως γίνεται στο εξωτερικό. Κάτι έγινε φέτος το καλοκαίρι με τη Λένα Κιτσοπούλου ή την παράσταση του Φρανκ Κάστορφ.

Η ενασχόλησή σας με την υποκριτική πώς προέκυψε;

Από έναν συνδυασμό διάφορων αδιεξόδων. Τίποτα απ’ ότι έκανα εκείνη την εποχή δεν με ικανοποιούσε. Μόνο όταν πήγαινα σε μία θεατρική ομάδα και ανακάλυπτα ρόλους και έργα. Οπότε κάπου λες είτε το δοκιμάζεις τώρα ή στα σαράντα σου απλά μετανιώνεις γιατί δεν το έκανες. Δεν υπήρξε κάποια παραπάνω σκέψη πέρα αυτό.

Εχετε πει ότι οι γονείς σας δεν ήθελαν να γίνετε ηθοποιός. Η επιλογή να πάτε κόντρα σε αυτούς, ήταν για σας μία μικρή επανάσταση;

Ναι. Κοιτώντας το από απόσταση ήταν μια επανάσταση. Επέλεξα έναν δρόμο που ξεπερνούσε τις συνηθισμένες προσδοκίες και αποφάσισα να τον υπερασπιστώ. Βέβαια, οι μεγάλες συμβαίνουν μέσα μας.

Πώς ορίζετε τον όρο «επανάσταση» σύμφωνα με τα προσωπικά σας βιώματα; 

Στην εποχή μας, η επανάσταση μπορεί να έχει πολλές μορφές. Στον τρόπο που έχω το βλέπω -γιατί νομίζω ότι είναι κάτι προσωπικό- είναι να πηγαίνεις κόντρα σε οποιαδήποτε τάση ή μόδα που έρχεται απέναντι στο προσωπικό σου αξιακό σύστημα. Να υπερασπίζεσαι τις αξίες και τις αρχές σου με οποιοδήποτε κόστος. Μην αφήσεις το ρεύμα να σε πάει εκεί, όπου αυτό θέλει, αλλά να πας εσύ όπου θες. Καμιά φορά αυτό μπορεί να ‘ναι επανάσταση.

 

Πώς διαχειρίζεστε την ανασφάλεια του ηθοποιού που δεν ξέρετε τι θα κάνετε την επόμενη σεζόν;

Με πίστη, επιμονή και ενίοτε θυμό. Προς το παρόν επιβιώνω. Το μέλλον θα δείξει.

Πιστεύετε ότι οι νέοι ηθοποιοί είναι χειραφετημένοι σήμερα; 

Δεν είναι εύκολο να βάλεις μια τόσο μεγάλη μερίδα ανθρώπων σ’ ένα κουτί και μια ταμπέλα. Νομίζω πως συνολικά η γενιά μας βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Κάποιες φορές νιώθω ότι ζούμε ένα νεοσυντηρητισμό και άλλες μια δήθεν χειραφέτηση. Η τεχνολογία μας έχει μπερδέψει κάπως. Τι να σας πω, δεν ξερω. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για κάτι στο οποίο ανήκεις και ο ίδιος.

Οι περισσότεροι σάς γνωρίσαμε πέρυσι μέσα από τη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει». Τι σας έμεινε από το συγκεκριμένο ρόλο; Είχατε δεύτερες σκέψεις πριν πείτε «ναι»;

Μου λείπει καμιά φορά αυτός ο χαρακτήρας. Κάτι μέσα μου κινήθηκε προσπαθώντας να μπω στα ρουχα του. Μια μελαγχολική επίγευση θα έλεγα έχει μείνει. Και όχι, δεν είχα δεύτερες σκέψεις καθόλου. Eλεος πια με τις πολλές σκέψεις. Κάπου καταντούν βαρετές. Πρώτα χόρεψε και μετά σκέψου. Αυτό δεν λέει ένα ινσταγκραμικό ρητό της εποχής μας;

Είχατε επαφή με ανθρώπους που είδαν σ’ εσάς τον εαυτό τους; 

Ναι, έλαβα αρκετά τέτοια μηνύματα πέρυσι. Ηταν πολύ συγκινητικό. Ελεγα πέρυσι όταν ξεκινούσαν τα γυρίσματα, έστω και ένας άνθρωπος που θα δει τη σειρά να πει: «Αυτός είμαι εγώ, αυτή θα μπορούσε να είναι η ιστορία μου», εγώ θα ήμουν παραπάνω και από πλήρης. Συνέβη! Είναι από εκείνες τις στιγμές που καταλαβαίνεις, γιατί κάνεις αυτό το επάγγελμα.

Πιστεύετε ότι το ελληνικό κοινό είναι έτοιμο και ώριμο ν’ αναγνωρίζει τα κοινωνικά λάθη του παρελθόντος τώρα;

Ούτε κατά διάνοια. Δεν ξέρω αν το κοινό όταν βλέπει μία ταινία ή μία σειρά στην τηλεόραση έχει τη διάθεση να κάνει μία αυτοκριτική. Δεν ξέρω αν το κοινό σκέφτεται ότι είναι μέρος του προβλήματος που παρακολουθεί, αλλά το βάζει σ’ ένα σημείο έξω από αυτό. Σαν το πρόβλημα είναι κάπου αλλού και απλά να το παρατηρεί. Η τηλεόραση προσφέρει μία πιο ασφαλή θέαση.

Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Καλαμάτα. Τι θυμάστε από τα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια;

Τη θάλασσα, τους φίλους μου και μια ρουτίνα που τότε μου φαινόταν ανιαρή αλλά τώρα συνειδητοποιώ ότι ήταν ότι πιο κοντά έχω ζήσει σε αυτό που λέμε ευτυχία.

Μόλις τελειώσατε το σχολείο, φύγατε από την Ελλάδα και μείνατε για ένα χρόνο στο Λονδίνο. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση και τι μάθατε για εσάς από εκείνη την περίοδο;

Την πήρα μην έχοντας καμία απολύτως επίγνωση του τι θ’ ακολουθούσε. Το ένστικτο και η επιθυμία για φυγή με οδήγησαν εκεί ίσως. Το μάθημα… κι άλλο ινσταγραμικό χαρυποτερικό ρητό. Στα πιο βαθιά σκοτάδια, θυμήσου ν’ ανάψεις το φως. Ή καπως έτσι, δεν θέλω να το γκουγκλάρω τώρα. Και ότι η αγάπη μπορεί να έρθει από εκεί που καθόλου δεν την περιμένεις.

Στην Καλαμάτα το ηθοποιός πάει στη συνείδηση κάποιου μαζί με το γκέι; Γενικά, τι δεν σας αρέσει στη νοοτροπία της επαρχίας και το βρήκατε στην Αθήνα;

Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Ίσως και κάπως να συγχέονται αυτά στην επαρχία, ναι! Η επαρχία έχει μέσα της κρυμμένο έναν φόβο, αυτό του αγνώστου. Στην Αθήνα κάπως απομυθοποιούνται αυτά.

Πώς περνάτε την καθημερινότητά σας;

Βαρετά πολύ. Θα ήθελα να την εμπλουτίσω κάπως. Ίσως βέβαια και να την απολαμβάνω υποδόρια αυτή τη βαρεμάρα, ποιός ξέρει. Φέτος έβαλα έναν στόχο να βλέπω μια ταινία την ημέρα. Καλά πάει προς το παρόν.

Ποια ταινία είδατε πρόσφατα και ταυτιστήκατε με την ιστορία ή τον ήρωα της; 

Μία ταινία που με συγκλόνισε -χωρίς όμως να πω ότι ταυτίστηκα με κάποιον ήρωα προσωπικά- αλλά είδα κάπως τη δική μας εποχή, ήταν το «Network», σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λουμέτ και σενάριο Πάντι Τσαγιέφσκι. Θέμα της ταινίας είναι η επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη ζωή των ανθρώπων και τις αξίες και τα ιδανικά που θυσιάζονται στο βωμό της ακροαματικότητας. Δηλαδή, πώς μπορούμε πολύ εύκολα να μαζοποιηθούμε από μία αυθεντία και να μας οδηγήσει σε ψευδοπροσωπικές επαναστάσεις, νομίζοντας ότι εμείς με αυτό τον τρόπο αλλάζουμε την καθεστηκυία τάξη, ενώ στην πραγματικότητα την εγκαθιδρύουμε ακόμα περισσότερο.